Ο ηρωικός Hugh Herr δεν απολαμβάνει τίποτα περισσότερο από μια καλή ανάβαση σε έναν
βράχο, παρόλο που έχει χάσει και τα δυο του πόδια σε μια… καταστροφική αναρρίχηση όταν ήταν έφηβος, η οποία παραλίγο να του στερήσει και τη ζωή.
«Ήμουν 17 χρόνων το 1982 όταν ανέβηκα με έναν φίλο στοMunt Washington στο Νιου Χαμσάιρ. Όμως το χιόνι και η χιονοθύελλα δεν ήταν όπως περιμέναμε. Μετά βίας μπορούσαμε να σταθούμε και αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούμε. Τα πόδια μας μούδιασαν και πάθαμε υποθερμία. Εν τέλει σωθήκαμε αλλά ήταν πολύ αργά πια για τα πόδια μου», εξηγεί ο Hugh
Κατακτώντας πρόσφατα έναν ψηλό και απότομο βράχο, ύψους 61 μέτρων, απέδειξε σε όλους ότι η δύναμη της θέλησης ξεπερνά την ανθρώπινη ικανότητα και η αναπηρία δεν γίνεται πάντα τροχοπέδη στη ζωή ενός ανθρώπου.
βράχο, παρόλο που έχει χάσει και τα δυο του πόδια σε μια… καταστροφική αναρρίχηση όταν ήταν έφηβος, η οποία παραλίγο να του στερήσει και τη ζωή.
«Ήμουν 17 χρόνων το 1982 όταν ανέβηκα με έναν φίλο στοMunt Washington στο Νιου Χαμσάιρ. Όμως το χιόνι και η χιονοθύελλα δεν ήταν όπως περιμέναμε. Μετά βίας μπορούσαμε να σταθούμε και αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον για να ζεσταθούμε. Τα πόδια μας μούδιασαν και πάθαμε υποθερμία. Εν τέλει σωθήκαμε αλλά ήταν πολύ αργά πια για τα πόδια μου», εξηγεί ο Hugh
Κατακτώντας πρόσφατα έναν ψηλό και απότομο βράχο, ύψους 61 μέτρων, απέδειξε σε όλους ότι η δύναμη της θέλησης ξεπερνά την ανθρώπινη ικανότητα και η αναπηρία δεν γίνεται πάντα τροχοπέδη στη ζωή ενός ανθρώπου.